ABD Dışişleri Bakanı Marco Rubio, Suriye’deki mevcut geçiş hükümetinin çöküşünün “birkaç hafta içinde” gerçekleşebileceğini iddia ederek, ülkenin bölünme ve yeni bir iç savaş tehlikesiyle karşı karşıya olduğunu öne sürdü. Rubio, Senato Dış İlişkiler Komitesi’nde yaptığı açıklamada, “Suriye’deki durum, emperyalist müdahalelerin ve rejimin yarattığı çatışmaların sonucu olarak derin bir istikrarsızlığa sürükleniyor” ifadelerini kullandı.
Emperyalist Politikalar ve Bölgesel Kaos
Rubio, “Suriye istikrarsızlaştığında tüm bölgenin etkilendiği”ni belirterek, ABD’nin bölgedeki müdahaleci politikalarının yarattığı yıkıma rağmen, sorumluluğu Esad rejimine yıkmaya çalıştı. Oysa Suriye’deki iç savaşın temel dinamikleri, emperyalist güçlerin müdahaleleri ve böl-yönet politikalarıyla şekillenmiştir. Rubio’nun “Suriye’de ulusal kimlik” vurgusu ise, ülkenin parçalanmasını meşrulaştırma çabası olarak okunabilir.
Halkların Birliği Tehdit Altında
Rubio, Suriye’de Kürtlerin, Alevilerin ve Dürzilerin Esad rejimi tarafından kışkırtıldığını iddia etse de, gerçekte mezhepçi ve etnik gerilimlerin arkasında emperyalistlerin ve işbirlikçi rejimlerin politikaları yatmaktadır. Suriye halkları, tarih boyunca bir arada yaşamıştır ve bugünkü çatışmalar, dış müdahaleler ve baskıcı rejim politikalarının ürünüdür.
Lübnan’a Yansımalar ve Bölgesel Çalkantı
Rubio, Suriye’deki krizin Lübnan’ı da etkileyeceğini belirterek, istikrarın sağlanmasının “barış ve güvenlik” getireceğini savundu. Ancak ABD’nin bölgedeki askeri ve siyasi müdahaleleri, tam tersine daha büyük bir kaosa yol açmıştır. Gerçek barış, ancak emperyalist müdahalelerin sona ermesi ve halkların kendi kaderini tayin hakkının tanınmasıyla mümkün olacaktır.
Sonuç: Halkların Mücadelesi ve Gerçek Çözüm
Suriye’deki kriz, kapitalist-emperyalist sistemin yarattığı eşitsizliklerin ve müdahalelerin bir sonucudur. ABD yetkililerinin açıklamaları, bölgedeki çıkarlarını koruma kaygısı taşımakta, gerçekte ise halkların taleplerini görmezden gelmektedir. Suriye’de kalıcı barış, ancak anti-emperyalist bir perspektifle ve halkların öz örgütlülüğüyle sağlanabilir.
